Het Turkish Airlines Open was mijn vierhonderdste toernooi op de Tour. Zelf ben ik nooit bezig met dat soort dingen, maar ik werd er van alle kanten aan herinnerd. Voor mij zegt het eigenlijk alleen dat ik al lang speel op het hoogste niveau. Ook naar allerlei andere getallen, het aantal top10 noteringen bijvoorbeeld, kijk ik eigenlijk nooit. Ik weet nu wel dat ik 72 keer in de top10 ben geëindigd, maar dat komt omdat journalisten dat tegen me zeiden. Natuurlijk is 72 keer in de top10 een mooi aantal, maar ik wil vooral naar zeven, en dan bedoel ik natuurlijk een zevende overwinning op de Tour.
In Turkije kwam ik niet echt in de buurt van de winst. Zondag was ik +2 na zes holes, daarna heb ik ook niet meer echt naar het leaderboard gekeken. Ik ben wel rustig gebleven en probeerde zo veel mogelijk birdies te maken. Dat werden er vijf en uiteindelijk een gedeelde vijfde plaats wat natuurlijk een prima resultaat is. Maar ook daar sta ik niet lang bij stil. In golf ben je zo goed als je laatste toernooi, en voor je het weet staat het volgende toernooi alweer voor de deur. Dat is voor mij volgende week in België op Rinkven GC bij Antwerpen.
De week voor Turkije is op golfbaan Delfland de Joost Luiten Green Course geopend, dat hebben jullie waarschijnlijk wel meegekregen want er was veel aandacht voor. Ik ben heel trots op deze chip- en puttgreen waar kinderen t/m 18 jaar gratis kunnen golfen en de sport ontdekken. Het is een prachtige stap voor jeugdgolf in Nederland, en ik hoop dat dit initiatief ook andere golfbanen zal inspireren om toegankelijker te worden voor jongeren.”
De cut missen met een triple bogey op de laatste hole, dat was even flink balen in Frankrijk. Maar ook snel weer vergeten want nog veel om voor te spelen de komende weken.
Ik was er vanwege mijn schouderblessure heel kort uit, maar een vijftiende plaats in het Iers Open was toch extra lekker.
Ik wilde deze week heel graag de British Masters spelen maar een schouderblessure houdt me helaas een paar weken aan de kant.