Helaas heb ik door een polsblessure moeten beslissen om me terug te trekken uit het WGC-Dell Technologies Match Play van deze week. Het is heel zuur omdat het een mooi en groot toernooi is en omdat ik mijn best heb gedaan om me er voor te kwalificeren. Maar dit hoort bij topsport.
Ik weet zelf nog niet exact wat de last aan mijn pols betekent. Het is opgekomen in Nederland in de week dat het hier zo koud was, in de week voor het WGC-Mexico Championship. Het is de linkerpols waaraan ik geopereerd ben in 2010 en die was wat stijver geworden. Dat is wel vaker het geval maar meestal trekt het weer weg na rust en behandelingen. Maar nu is de pols stijf gebleven en het is zelfs ietsje erger geworden.
In Mexico (1-4 maart) en India (8-11 maart) heb ik nog kunnen spelen en daarna heb ik rust genomen. Afgelopen donderdag ben ik voor het eerst weer gaan trainen en de pols heeft toen niet goed gereageerd; hij is wat opgezwollen, er zit misschien wat vocht in. Ik zou afgelopen zaterdag al vliegen naar Texas voor het WGC-Dell Match Play dat woensdag begint. Dat heb ik uitgesteld naar vandaag, maar de pols is niet beter geworden en dan moet je een beslissing maken.
Je kunt ervoor kiezen om koste wat kost te willen spelen of je kunt aan de lange termijn denken en aan alle toernooien die later dit jaar volgen. Een pols is heel complex en kun je niet ontzien bij een ronde golf, een pols krijgt bij elke bal een flinke klap. Ik kies voor de lange termijn. Ik heb de komende drie weken geen toernooien en hoop in die tijd te herstellen. Een sportarts gaat deze week onderzoeken wat er aan de hand is en ik hoop dat het meevalt. Het hoort bij topsport, je balanceert op het randje van belastbaarheid. Maar het is doodzonde dat ik niet kan meedoen in Texas, dat is duidelijk.
