Toen ik vanochtend om 08:00 op de tee stond van hole 13 wist ik wat ik moest doen om de cut te halen: minimaal twee birdies maken en de fouten van de kaart houden. Dan helpt het niet als je de drive in de rough slaat op de meest slechte plek met hoge natte rough. Ik kon mijn bal niet verder dan dertig meter vooruit krijgen en maak een bogey. Dan wordt het een heel lastig verhaal, maar ik gaf mezelf toch een kans met birdies op hole 15 en 16. Na een par op 17 stond ik +1 en ik wist dat de cut gelijk par zou worden. Mijn derde slag op de par-5 slothole was prima, een meter of vijf van de hole. Toen mijn bal bijna bij de hole was, was ik zeker dat ie ging vallen. Helaas brak die putt op het laatste moment toch net weg en lipt mijn bal uit de hole. Vorig jaar viel alles mijn kant op, vlogen de putts in de hole, dit jaar viel het steeds net verkeerd. Het missen van de cut is altijd teleurstellend, maar in Nederland wil ik natuurlijk extra graag goed spelen. Het was mooi om te zien dat er vanochtend vroeg in de regen toch heel wat mensen meeliepen om me te steunen.
Desastreus
Als ik terugkijk op de afgelopen dagen, dan is vooral mijn start met +4 na vier holes desastreus geweest. Je loopt dan meteen achter de feiten aan. Om dat slechte begin goed te maken moet je veel birdies maken en dat is net niet voldoende gelukt. Ik mis het hele jaar eigenlijk al te veel fairways. De banen op de Tour worden lastig geprepareerd met hoge rough, vanuit die rough kun je de vlaggen niet aanvallen en komen er bogeys op de kaart. Dat is het verhaal van dit seizoen. Frustrerend, maar ik blijf heel hard werken en dan gaat het echt wel weer mijn kant op vallen. Nu even deze teleurstelling verwerken en dan naar Portugal met hopelijk mooier weer maar vooral natuurlijk beter spel.
Bekijk hieronder mijn reactie voor de camera van GOLF.NL:
Tijdens de twee toernooien in Zuid-Afrika was mijn vorm allesbehalve top maar ik zie nu wel weer progressie en heb alle vertrouwen voor de volgende toernooien.
