26 februari 2020
26 februari 2020
Na bijna vier weken geen toernooigolf is het heerlijk hier in Oman weer te gaan spelen. Ik heb natuurlijk erg goede herinneringen aan dit toernooi want in 2018 wist ik hier te winnen. De baan van Al Mouj Golf vind ik een van de mooiere en betere die we op de European Tour spelen. De baan grens aan de zee, de holes zijn erg goed ontworpen en alle onderdelen van je spel worden getest. Dat is dit jaar helemaal het geval want de fairways en de greens zijn duidelijk harder dan in 2018. De rough is niet heel hoog, maar hoog genoeg om er voor te zorgen dat je geen stop krijgt op de harde greens. Zaak dus om veel fairways te vinden, dan kun je de vlaggen aanvallen.
Het was woensdag tijdens de pro-am flink heet, een graad of 31, en er stond veel wind. Waarschijnlijk blijft het de eerste twee dagen hard waaien en wordt het in het weekend kalmer. In Nederland waren de omstandigheden om te trainen de afgelopen weken met die stormperiodes niet altijd ideaal, maar ik heb goed aan alle onderdelen van mijn spel kunnen werken. Maandag heb ik een oefenronde gespeeld met Lars van Meijel. Lars vroeg af en toe wat over de baan, hoe ik bepaalde dingen zie en dan vind ik het natuurlijk alleen maar leuk om mijn mening te geven en Lars waar mogelijk te helpen. In 2018 won ik hier met -16, twee slagen beter dan Chris Wood. Het was echt zo’n week dat alles samenviel, dat heb je ook nodig om een toernooi op de European Tour te kunnen winnen. Hopelijk heb ik nu weer zo’n mooie week.
Ik start donderdag vroeg, om 07:35 lokale tijd in een flight met Martin Kaymer en Haotong Li. In Oman is het drie uur later dan in Nederland.
Met een sterk slot ben ik op een prima elfde plaats geëindigd in de Porsche Singapore Classic.
Tijdens de twee toernooien in Zuid-Afrika was mijn vorm allesbehalve top maar ik zie nu wel weer progressie en heb alle vertrouwen voor de volgende toernooien.
Na een slechte week in Bahrein met de nodige ongemakken speelde ik een stuk beter in Qatar maar het einde stemde me niet tevreden.